Voorwoord
Reisgezelschap:
Henk Benda
Alexander Buil
Marcel Boesenach
Carien de Broekert
Dave Gijsberts
Herman Janssen
Rob Langhout
Very Moonen
Marjolein Pisa
Frank van de Ven
Verslag
Very Moonen
Fotografie
Very Moonen
Carien de Broekert
Eten
Alexander Buil
Rob Langhout
Duikinstructeurs
Henk Benda
Ruud Paesie
Verblijf
Moonimaa
Duikboot
Muni Express
Malediven oktober 1998
Introductie
Het is zover. Op dinsdag 13 oktober 1998 zal een groepje duikers uit Nijmegen, Zuid-Limburg en zoals later blijkt uit de regio Den Haag, de reis naar de Malediven ondernemen voor een ‘werkvakantie' aan boord van de Moonimaa.
De plannen zijn al geruime tijd tevoren gemaakt in het Nijmeegse. De motor achter de reis is Henk Benda, instructeur PADI en eigenaar van een duikschool in Beuningen, voor sommigen beter bekend als duikstek de Groene Heuvels.
Voor Very en Frank kwam het balletje aan het rollen door een telefoontje van Rob Langhout, collega van Very, die mededeelde op duikvakantie te zullen gaan naar de Malediven. Na enig over en weer telefoneren bleek er nog plaats voor 2 personen en hebben Frank en Very besloten mee te willen. Of dat nu zo verstandig was ?
Aangekomen voor de kennismakingsronde in de Groene Heuvels parkeerden Frank en Very de auto en vroegen aan de eerste de beste die ze zagen: ‘Is hier ook een duikwinkel?'. De man vuurde in staccato een spervuur van woorden op beiden af en toonde zijn billen. Logisch toch? Het blijkt Henk Benda te zijn. Hij wijst ons de weg en zegt even naar huis te moeten om een
en ander te fatsoeneren. Lijkt me wel verstandig.
Aangekomen in de duikschool ontmoeten we een deel van de groep die al aanwezig is. Dave, Herman en de klapper van de avond, Ruud Paesie, duikinstructeur en onze duikleider in de Malediven. Even later druppelen ook de overigen binnen van de groep. Rob, Carien en natuurlijk weer Henk Benda. Alex laat het afweten. Andere verplichtingen, wat anders als werk, nopen tot afwezigheid.
Ruud, onze duikleider, begint een verhaaltje over het duiken in de Malediven. De informatie die hij ons verstrekt en de dia's die hij daarbij toont maken van ons een sprakeloze, kwijlende groep. Het zou doodstil zijn geweest ware daar niet Henk. Onze duikleider begint een verhaal over een oud VOC wrak (ooit wel eens nieuwe VOC wrakken gezien?), de Ravesteyn. Als
alles duidelijk is overgekomen is het nog alleen maar een anker. Mooi wrak. Denkende dat dit het laatste was wat we van de Ravesteyn horen sussen we ons in slaap met beloofde, maar zonder garantie, Manta's, Witpunt Rif haaien, Grijze haaien, Murenes, Adelaarsroggen enzovoorts. Och als we dat allemaal gaan zien maakt zo'n wrak niets meer uit.
Diverse telefoontjes worden door de onderlinge leden van de groep gepleegd. Afgesproken is dat allen om 16.15 uur bij de Air Holland balie zullen zijn. Dan kunnen we gezamelijk inchecken. Frank en Very ondernemen de reis naar schiphol met de auto. De overigen komen per trein en reizen weer terug met een taxi-busje.
Als eersten komen Frank en Very aan. De anderen verschijnen een kleine 20 minuten later en we checken gezamenlijk in voor de lange vlucht naar de Malediven. Alex heeft naast zijn duikuitrusting ook zijn zee-hengels meegenomen. Ons is immers verteld dat we datgene wat we vangen ook te eten krijgen. Vis dus.
Het begint al goed. De vlucht heeft al een uur vertraging. De plane is te laat geland en moet nog helemaal schoongemaakt worden. Gelukkig krijgen we van de vluchtleiders nog een ‘window' om op te stijgen en vertrekt het vliegtuig om kwart over acht richting Muscat in Oman, onze eerste tussenstop. Zoals uit de mededeling van de gezagvoerder blijkt zal dat niet onze enige tussenstop blijven. Sinds kort is de vliegroute iets aangepast en zal er ook in Colombo op Sri Lanka een tussenstop worden gemaakt alvorens naar Male op de Malediven te vliegen. De reis is een ramp. Niet alleen laat de verzorging bij Air Holland te wensen over, ook de gemoedsgesteldheid van het cabinepersoneel geeft de indruk dat zij liever iets anders hadden gedaan. Wij sluiten ons hierbij van harte aan en besluiten voortaan het woordje Holland uit de bedrijfsnaam weg te laten. Zoiets als ‘wat een Air'. Als dan eindelijk na 6 uur vliegen, zere benen, rug en dikke voeten, de tussenlanding in Muscat plaatsvindt neemt het cabinepersoneel een positie in die lijkt op het bewaken van een kleuterklas. In Muscat wordt de bemanning uitgewisseld en vliegen we met nieuwe chagrijnen door naar Colombo. Van daaruit gaat het snel. In ‘no time' landen we in Male. Geen wonder dat Hollanders in het buitenland een slechte naam hebben.
Een goed verzorgd vliegveld. Als we uit het vliegtuig komen worden we verwelkomd door een temperatuur van 34 graden en een luchtvochtigheid van zeker 90%. Warm dus. Na het passeren van de douane, we hebben gelukkig al onze bagage, lopen we een kerel tegen het lijf die met een bordje "Moonimaa" rondloopt. Hee... het is Ruud. Hij is een week voor ons al
aangekomen om de nodige voorbereidingen te treffen. We wachten nog op onze twee reisgezellen die via het reisbureau geboekt hebben. Marjolein en Marcel, een echtpaar dat al eerder in de Malediven was, melden zich bij Ruud, stellen zich voor en nemen met ons plaats bij de lokale cafetaria. We zullen worden opgehaald met de Dhoni, de ‘Muni Express', van de
Moonimaa. Ruud brengt ons van de aankomsthal naar de lokale Dhoni standplaats. Een mooie boot mogen we zeggen. Dit zal onze ‘duikboot' zijn. Naar we hopen niet letterlijk....
De Dhoni brengt ons buiten de ‘Old Harbour' naar de Moonima, een trotse 28 meter boot, 9 meter breed en piekfijn verzorgd. Een juweeltje mag je zeggen. Gezien de hitte hebben de meesten zich op de Dhoni al ontdaan van al die lastige westerse kleding en de gebruikelijke korte broek en t-shirt aangedaan. De overstap is easy en zal nog heel wat keertjes worden uitgevoerd in de komende week. Aan boord blijkt dat niet alleen de buitenkant van de Moonima in orde is. De kajuiten zien er piekfijn uit en hebben naast 3 bedden allen een eigen toilet en douche. Direct worden de indelingen gemaakt en verdwijnen de ‘buddy's' in de kajuiten om hun spullen op te bergen. Weer boven krijgt ieder van Achmed de kelner een
kokosnoot met een rietje in de handen geduwd. Een welkomstdrankje wordt gezegd. Maar moeten we dan de hele vakantie uit een kokosnoot drinken?
Om zo snel mogelijk de drukte in en om Male te ontvluchten zetten we koers naar Club Med eiland net buiten Male. Op advies van Ruud zullen we hier onze eerste tewaterlating uitvoeren om ons goed te kunnen uit-trimmen. Frank, denkend aan overgewicht, gooit direct zijn duikcomputer overboord en staat twijfelend naar zijn uitrustingsstuk te kijken als die
langzaam in de diepte wegzinkt. Na aansporingen van anderen besluit hij dan erachter aan te springen. Te laat. Ook pogingen om de computer met een duik terug te vinden mislukken door de zandbodem en zicht minder dan 2 meter. Een goed begin niet?
Aan boord krijgen we de eerste briefing van onze duikleider. Er worden Manta's gerapporteerd in het Noord Male atol. Vlakbij op ‘Mantapoint' zijn de afgelopen dagen meerdere Manta's gezien. Hier zullen we onze eerste duik maken. Hij waarschuwt dat het zicht slecht zal zijn. Veel plankton in het water. Weinig zicht = veel kans op Manta's.
Maar eerst is er de middagmaaltijd. Voor de meesten een welkome vulling op de rotzooi die door Air Holland (oeps dit zouden we weglaten) is geserveerd. We eten heerlijke tonijn, rijst en salades klaargemaakt met een fikse portie knoflook.
Dan is het zover. We stappen over op de Dhoni en vertrekken richting Mantapoint. Onderweg worden de plannen bijgesteld. De kapitein vindt het te laat. We gaan naar Mantapoint II. Oei, sommigen hebben slechte ervaringen met de nummering. We vragen ons dan ook af wat de II inhoudelijk betekent.
Duik 1
Plaats: Furana Thila (Noord Male Atoll)
Diepte: 15 meter
Duur: 25 minuten
Een echte driftduik. Voor velen de eerste maar zeker niet de laatste. Het begint weer goed. Ruud trekt ten eerste de rits van zijn nieuwe duikpak naar de knoppen en daarna de band van zijn duikbril. Geen probleem. Hij doet zijn oude duikpak aan met opvallende gaten in de kniestukken. Tja uit-trimmen is niet de gemakkelijkste taak van een duiker. Overigens zijn we
uitvoerig ingelicht dat we nergens aan mogen komen. Goede duikers doen dit ook niet Ruud, nooit, behalve....
Ruud gebruikt zijn hand als brilband. Een vertrouwd gevoel maakt zich van mij meester. Het gebruikelijke patroon van mijn duikvakanties begint zich al te tonen.
We worden overboord gezet bovenstrooms en zullen met de stroming mee driften naar de eindbestemming. De nummering blijkt toch wel een reden te hebben. Alles wat we zien, geen Manta's. Wel zien we honderden trekkersvissen van klein tot zeer klein en middelmaat. Gelukkig hebben deze pubers nog enig ontzag voor duikers. De grote versie kennen we in negatieve zin veel te goed. De groep blijft goed bij elkaar. Sommigen zien een mooie stekelrog. Aan het einde van deze acclimatiseringsduik blijkt de kapitein Latiff van de Dhoni perfect te volgen. We komen boven de de trap van de Dhoni hangt voor onze neus. Wellicht toch een verstandige beslissing om niet naar Mantapoint te gaan. Het is al bijna nacht. Zoals bekend wordt het hier binnen 20 minuten donker.
Terug aan boord van de Dhoni worden de eerste ervaringen uitgewisseld. Frank krijgt het te verduren door zijn voorval met de duikcomputer. Na 15 minuten varen komen we langszij van de Moonimaa en stappen over op onze mooie hotelboot. De Dhoni maakt direct weer los en laat zich circa 10 afzakken achter de Moonimaa. Hier zal de bemanning de flessen vullen.
Heerlijk geen herrie van de compressor.
Aan boord is de tafel op het achterdek al klaar. De maaltijd bestaat uit drie echte gangen. Weliswaar niet a la carte maar toch... Het voorgerecht is een heerlijke soep. De tweede gang bestaat uit pasta gecombineerd met zoute crackers, tomaten en limoentjes. Het hoofdgerecht bestaat uit rijst en tonijn. He alweer tonijn. Je zou toch zeggen dat er ook nog wel andere vis
in deze wateren zwemt. Nou daar moeten Rob en Alex dan maar voor zorgen.
Na het diner moet Ruud naar Male om nog enige inkopen te doen. Je raad het al. Hij wil nog enkele tonijnen kopen voor de eerste dagen. Wie mee wil mag mee. De Dhoni brengt ons naar de Old Harbour in Male en meert af aan enkele andere Dhoni's die eerst waren. Klimmend en klauterend, soms vloekend en tierend, bereiken we de kade en klimmen erop. We blijken op
de ‘Boulevard' te staan. Nou enige overeenkomst met Egypte is toch wel waar te nemen. Ongeveer 50 meter voor we hem daadwerkelijk zien ruiken we de visafslag. Een hal met betegelde vloer waarop de gevangen vis van vandaag te bewonderen en te kopen is. Een oud grapje komt in me op: ‘Beter 1 vis in de hand dan van 10 de lucht' of zoiets.
Ruud koopt een aantal tonijnen, werpt een keurende blik op Very en besluit toch maar iets meer in te kopen. Terug over de Dhoni's naar de Muni Express. Sommigen lopen met hun schoenen over dek. Als er een blunder is die je niet moet begaan is het deze wel. Ze lopen nota bene dwars over de slaapplaats van de Maledivische bemanning. Zonder kleerscheuren
bereiken we de Dhoni die direct losmaakt en met grote zekerheid in het duister terug vaart naar de Moonimaa.
Plots schrikken we. Het is zo stil. Je kent het wel. Als je altijd in de herrie zit valt het je pas op als het stil is. Wat ontbrak er nu? Henk... Het is Henk. We hebben hem gemist bij de duik en bij het eten. Hij ligt op bed. Er is iets met de voorhoofdsholten. Een voorteken?
Er wordt aan dek nog gekletst. De vermoeidheid van het reizen zit er nog goed in. Langzaam begeven de eersten zich in het vooronder. De echte mannen scheiden zich nu al van de groep en Frank, Very en Ruud leggen hun matrasjes op dek. Het duurt niet lang os het wordt doodstil aan boord. Nou ja doodstil. Very doet zijn best het dek door te zagen.
Einde eerste dag: Hoewel je als duiker ‘Air' nodig hebt hadden we het liever niet van Holland gehad.
Dag 2
Donderdag 15 oktober 1998
Ontwaken. Om 06.00 uur gaat de zon op en openen we de ogen. Wel erg vroeg. Proberen te blijven liggen gaat niet. Na 30 minuten neemt de warmte al behoorlijk toe. Opstaan dus. Langzaam druppelen de jongens en meisjes binnen. Het is behoorlijk warm. Om 07.00 uur is de temperatuur al opgelopen tot zo'n 30 graden. De bedjes worden opgeruimd en de spulletjes
worden klaargelegd voor straks.
Er heerst een uitgelaten sfeer. We weten al dat onze eerste echte duik op Mantapoint zal plaatsvinden. Juist ja die met de I. Hoewel er wederom geen garantie gegeven wordt verwachten wij wel degelijk dat we iets zullen zien dat de moeite waard is. Onze duikleider grijnst. Hij weet iets wat wij niet weten en zegt niets.
Duiken kost energie, bij voorkeur zo weinig mogelijk, maar toch energie. Dat wil zeggen dat we om de week door te komen moeten eten. Ontbijt dus. Toast, kaas, jam, honing, sinaasappelschijfjes, pindakaas en de lokale platte broden vormen een goede bodem voor de ochtendduik. Aangevuld met koffie, thee en sinasappelsap (de geconcentreerde, synthetische vorm) wordt de bodem goed verdeeld. Carien slaapt nog. Zullen we haar lekker laten slapen of wakker maken. Besloten wordt haar toch maar te wekken. Slapen kan ze altijd nog. Toch met 11 duikers te water.
De Dhoni brengt ons naar Mantapoint. We maken de spullen klaar en kleden ons aan. Tot nu toe is nog iedereen op advies van onze leider in de vereiste duikkleding.
Duik 2
Plaats: Mantapoint Noord Male Atoll
Diepte 22 meter
Duur: 60 minuten
We springen, sommigen elegant anderen iets minder, overboord en dalen af naar 10 meter. De eerste schaduw zien we al onder ons door glijden. Heus en waarachtig de eerste Manta is in zicht. Als sommigen van ons al elegant kunnen zijn, dit edele wezen tart al onze voorstellingen. Als een statige koningin, zoiets moois moet vrouwelijk zijn, zweeft ze onder ons door. Onverstoord haar richting aanhoudend verdwijnt ze uit zicht. Wow. Na 2 minuten al de eerste Manta gezien. Dat belooft wat.
De groep blijft goed bij elkaar. Tenminste de eerste 10 minuten is dat het geval. Dan zijn we Ruud en minstens 1/3 van onze groep al kwijt. De reden? Adrenaline... De ene na de andere Manta zwemt over ons, langs ons samen met al die andere mooie schepsels. Egelvissen en baarzen worden aan de kant geduwd omdat ze het zicht op de Napoleons versperren. Als Very
een dia wil maken van de Napoleons wordt de opname bijna verprutst door een Manta die van achter de Napoleons opduikt en over zijn hoofd scheert. Wat een rotduik. Na 20 minuten is het fotorolletje al vol. Na enige tijd hebben we de groep weer compleet. Communicatie misverstanden zorgen ervoor dat Very, met nog 100 bar in de fles een opstijging moet maken met Carien. Zij heeft evenals Alex nog 60 bar en moet de duik beëindigen. Marjolein, gekleed in een shorty, heeft het koud en gaat met Alex mee naar boven.
De anderen duiken nog door en zien nog een Manta poetsstation, 2 Schildpadden en de nodige andere creaturen.
Terug aan boord worden de nodige superlatieven gebruikt. De adrenaline is er nog steeds. De eerste echte duik en dan dit.... Ruud grijnst nog steeds, een belofte?
Het gaat maar door. Tijdens de lunch, nadat we eerst 2 uur gevaren hebben, blijft het onderwerp van gesprek maar teugkeren. Slechts weinigen van ons hebben eerder dit schouwspel gezien. Diegenen die het wel al eerder gezien hebben onderstrepen het unieke van deze duik. Zoveel ineens en dan de combinatie van vis is bijzonder.
Rob en Alex zijn met de Dhoni vertrokken om te vissen. De anderen hebben de vaartijd doorgebracht met praten, lezen en zonnen. Nou ja zonnen. Het is bijna niet te harden in de zon. Wel prettig is het terugkeren van de rust. Nu pas blijkt dat de herrie rondom Male niet onaanzienlijk is. Hierbij dient wel te worden opgemerkt dat Henk nog steeds niet van de partij is. Dat scheelt.
Het rendevouz met de Dhoni levert een trotse Rob op. Hij heeft een Tonijn gevangen, een kleintje maar toch een aardig exemplaar.
Duik 3
Plaats: Rasfari Noord Male Atoll
Diepte: 33,5 meter
Duur: 50 minuten (Deco)
Het gaat verder. Hadden we eerst de computer van Frank, de bril en het pak van Ruud nu worden we na te water gaan ingehaald door een loodgordel. Herman is de gelukkige. De gordel baant zich een weg door de duikers en aait Ruud langs zijn schedel. Deze denkt dat Very hem heeft geraakt en kijkt hem enigszins verstoord aan. De gordel trekt zich van al dit niets aan en verdwijnt in de diepte. De groep verzameld zich en doet niet eens moeite de gordel te zoeken. Och elke duik zal wel iets verdwijnen. Als het de boot maar niet is dan valt het altijd wel mee. We zakken naar 20 meter en zien prachtige Murenen, twee White-Tips en parende Trekkervissen. Het rif heeft een aparte structuur. Tussen de rif-tentakels bevinden zich zandplaten en hier ontmoeten we parende Trekkervissen. De tijd van voortplanting is genaderd. Ze graven in de zandplaten kleine kraters om hun kroost in kwijt te kunnen. Verschillende paartjes reageren verstoord als we ze naderen. Een vrouwtje probeert het liefdesnest al uit en ligt op haar zij in haar nest. Als ik nader komt ze verticaal en zwemt dreigend op me af. Met de ervaringen uit het verleden acht ik het toch maar verstandiger de aftocht te blazen. We zien een aantal, zij het kleine, White-Tip rifhaaien onder ons door zwemmen.
Het duikprofiel laat te wensen over. In plaats van direct naar diepte te gaan blijven we eerst op circa 20 meter, daarna dalen we af naar 34 meter. Dat schiet lekker op. De computers zijn een andere mening toegedaan en melden dat luidruchtig. Carien ziet een White-Tip rifhaai en vergeet alle voorzichtigheid. Ze zwemt recht op het beest af. Verschrikt draait de haai zich om
en zet het met Carien op zijn hielen op een ‘lopen'. Sommigen hebben een mooie schildpad gezien.
Na de duik ontwikkelt zich een hele discussie omtrent decompressie duiken. Er is dus niets nieuws onder de zon. Voor en tegen. Niet over lullen gewoon doen. Als je de procedure kent en niet tot de risicogroep behoort kan er weinig fout gaan.
Frank en Very besluiten, nadat al herhaaldelijk erop was aangedrongen om niet te doen, toch een nachtduik te maken. Als we er toch zijn en het water is er ook dan ben je gek als je het niet doet. Onze duikleider is het er niet mee eens. Al zijn pogingen om ons ervan af te houden mislukken en het onvermijdelijke gebeurt toch. De heren gaan overboord en zijn precies 8
minuten later weer terug. Ze zijn op 16 meter geweest en hebben niets gezien. Zand en nog een zand. Slecht zicht beëindigde de duik voortijdig. Meer willen ze er niet over kwijt.
Rob en Alex vissen. Ze vangen gedurende de hele avond dezelfde Remora's. Een sepia is op jacht. Steeds opnieuw attaqueert deze een school kleine vis die zich achter de boot in het heklicht heeft verzameld. Iemand moet deze vissen toch een leren dat dit misschien wel de slechtste plek is om te vertoeven.
Napratend over de afgelopen dag, een pilsje drinkend, een colaatje nippend verdwijnen een voor een de leden van onze groep onder zeil. Het wordt drukker aan dek. Herman, Dave en Rob besluiten ook tot de echte kerels toe te treden. Dave houdt het niet lang uit. Als hij ergens niet tegen kan is het snurken. En daarvoor was hij nou net aan het goede adres.
Henk Benda, de organisator van deze trip is bijzonder. Wellicht niet voor diegenen die er la langer mee omgaan maar wel voor diegenen die tot nog toe alleen zijn billen hebben gezien. Om even in vaktermen te spreken. Je moet wel heel erg taakgericht zijn om de spraakwaterval te volgen. Hij heeft alles bij zich. Een laptop, drie interfaces voor duikcomputers, een
Memomouse voor de Uwatecs, een GSM-toestel (waarvoor weet Joost), een GPS en een SWWJGVW (kortom: Een Stroom Woorden Waar Je Gek Van Wordt). Daarbij laten we even buiten beschouwing dat hij ook nog zijn duikspullen en reparatiesetjes bij zich heeft. Dit vinden wij vrij normaal aangezien hij een duikschool heeft. Gelukkig heeft hij de school
thuisgelaten.
De nacht is gevallen evenals als ons pessimisme. Zoals duidelijk mag zijn bijt nooit de hand die je voedt.
Dag 3
Vrijdag 16 oktober 1998
Al om 06.30 knorren de maagjes en verschijnen de dames en heren aan dek. Jammer dan nog even wachten op het ontbijt. De bemanning staat ongeveer op dezelfde tijd op en moet dan nog beginnen voor die uitgehongerde Murenen.
Het is vrijwel onbewolkt en al behoorlijk warm. Rob besluit nieuwe krachten op te doen, ja ja het zijn de kerels van vroeger niet meer, en blijft in de bunk liggen tot na het ontbijt.
Wachtend op het ontbijt wordt de tijd doorgebracht met nadere kennismakingen. Alex blijkt kok te zijn. Zijn favoriete zonde is ijs. Zelf heeft hij het liefst drop-ijs met laurier. Goed voor ons dat er een inlandse kok aan boord is. Zijn hobby's zijn duiken (goh dat is toevallig) en vissen.
Na het ontbijt zitten we, tijdens de vaart naar de nieuwe duikstek, nog bij elkaar en fantaseren over onze nieuwe bestemming, wow Shark point. Nou ja niet allemaal zitten we op de Moonimaa. Rob en Alex zijn met de Dhoni mee om te vissen. Hen wordt weinig kans gegeven door onze duikleider. ‘Hier vang je niet veel vis'.
Bij het rendevouz blijkt de vangst te bestaan uit een Wahu. Een wat? Nee een Wahu. Natuurlijk aan de haak geslagen door...Alex. Langzaam ziet de groep de toekomst, tenminste de week, met enig vertrouwen tegemoet.
We monsteren weer op de Dhoni en worden naar het kanaal gebracht. Ruud legt uit dat we goed bij elkaar moeten blijven en tegenstroom moeten zwemmen. Zo zullen we de rifpunt niet missen. Te verwachten zijn White-tips, Baarzen, Napoleons en Adelaarsroggen.
Duik 4
Plaats: Sharkpoint Kuda Faru Noord Male atoll.
Diepte: 34 meter
Duur: 50 minuten.
Direct na de drop krijgt Very problemen met klaren. Aangezien de anderen doorvallen naar 25 meter en hij door niemand gemist wordt besluit hij even naar de oppervlakte te gaan om zijn holten eens goed met zeewater door te spoelen. Na een succesvolle poging keert hij terug bij de groep en merk tot zijn genoegen dat alleen zijn buddy hem kwijt is. We koersen met een redelijke tegenstroom naar de buitenzijde van het rif en zien daar een white-tip en twee white tips en ..... later worden we het eens, Alex heeft ze geteld, zeker 24 white-tips. Steeds maar weer veranderen ze van richting, op ons af, langs ons door maar gelukkig niet door ons heen. Af en toe verspert een Napoleon of een Baars het zicht op de voor ons gevoel zwangere
White-tips. Of goed doorvoed of zwanger. Doet me ergens aan denken, wat toch?
Een enkele grijze rifhaai zwemt langs. Indrukwekkend. Het formaat maakt je gelijk een stuk serieuzer. En dan zonder aankondiging komt er een school Adelaarsroggen voorbij. Zij trekken van links naar rechts voor ons langs en ontmoeten een 2e school Adelaars die van rechts naar links trekken. Dit alles met als achtergrond de White-tips die voortdurend in ons beeld zwemmen. Tellen is er niet bij. Helemaal onder de indruk van al dit schoons kijken we met verbazing naar een groepje van 8 White-tips die jagen op het rif. Gelukkig vindt deze attractie zo'n 10 meter onder ons plaats.
Tijd om terug te gaan. Wat we nog hebben gezien op de terugreis van deze plaats is me ontgaan. Wie kijkt er nu nog naar dat kleine grut? We maken de decostops en klimmen aan boord van de Dhoni.
Terug aan boord komt men maar langzaam op gang. Deco ? ‘What the fuck'.
Rob en Alex gaan weer met de Dhoni. De anderen gaan 1 voor 1 onderzeil. Sommigen zoeken hun kajuit op anderen slapen aan dek onder het zonnescherm. Dave komt los. Klaarblijkelijk heeft al het moois iets op gang gebracht.
De overtocht van het Noord Male atoll naar het Noord Ari atoll zal bijna 3 ½ uur duren.
We genieten van de lunch. Het lijkt wel of we niets anders doen dan slapen, eten en ....
Het is wachten op de twee loze vissertjes. Zij moeten nog eten. Dan pas kunnen we voor de tweede duik.
Als de Dhoni weer naast ons ligt blijkt Alex, alweer Rob...?, een prachtige Dolfijnvis te hebben gevangen. Door iedereen gefotografeerd toont hij vol trots dit prachtexemplaar. Rob wordt het teveel. Hij neemt de Dolfijnvis in zijn handen en wil ook gefotografeerd worden. Vanavond eten we Dolfinsvis. Dol fijn.
Duik 5
Plaats: Rasdhoo Noord Ari atoll
Diepte: 23 meter
Duur: 61 minuten
Hoewel door de duikleider ontraden besluiten 3 heren de ijzige kou te trotseren en gaan te water in zwembroek en t-shirt.
Zoals het een goed duikleider betaamt verdeelt Ruud de groep in twee kleine groepen. Hij vergeet alleen te zeggen wie bij wie moet blijven. Hij zal het wel gezegd hebben maar we zullen waarschijnlijk niet goed hebben geluisterd.
We gaan overboord en splitsen ons direct in subgroepen. Iedereen zwemt door elkaar en nagenoeg altijd naast de verkeerde buddy. Onderweg zien we verschillende Murenes, wel van dezelfde soort, 2 schildpadden, mooie trekkervissen, honderden koffervissen twee prachtige Vijlvissen en een prachtige Napoleon in begeleiding van zijn kleinere broer.
Onderweg zien we de slechte toestand van het koraal. Volgens Ruud komt het door El Ninjo.
De extreme hitte van de afgelopen maanden heeft voor ‘Coral Bleeching' gezorgd. Het is te
zien. Het zicht is matig tot slecht (<10 meter)
Terug aan de oppervlakte is er ramp en tegenspoed. Cariens Sea en Sea camera heeft het begeven. Na de tweede foto was er niets meer mee te beginnen. Terug aan boord blijkt dat het batterij compartiment niet meer geopend kan worden. Lastig als de accu's leeg zijn en het asje waar je het compartiment mee opent afgebroken is. Mooie vent die haar deze camera heeft
verkocht. Diezelfde kerel zorgt, na een opmerking over de kwaliteit van de camera, voor een deuk in Very's knie. Hij mikte hoger maar raakte daar gelukkig niet. Het mag dan wel 9 dagen buiten gebruik zijn maar dat wil niet zeggen dat het nutteloos is geworden.
Na deze alleraardigste tweede duik besluit de groep, bij gebrek aan nuttige andere activiteiten, een bezoek te brengen aan het nabije eiland. Dit eiland is uitsluitend bewoond door Maledivers (nee hier bedoelen we letterlijk wat we zeggen) ofwel ‘the local people'. De bebouwde kom is aangelegd als een schaakbord. Nette, niet geasfalteerde straatjes, die een compleet netwerk vormen. Langs deze straatjes zien we de omstandigheden waarin deze mensen wonen. Luxe is ver te zoeken. Waar zijn al die mooie tuintjes, gordijntjes? De mensen leven klaarblijkelijk in de buitenlucht. Het dak is alleen maar om de regen buiten te houden. Je moet er maar tevreden mee zijn. Opvallend is dat de mensen allervriendelijkst zijn. Ze kijken geinteresseerd naar de passerende rijke stinkerds. Hoewel niet geheel vergelijkbaar met Egypte, zijn ze hier vriendelijker en terughoudender, en naar het lijkt veel trotser, komen we langzaam in het gebied waar de toerist getild moet worden. We passeren circa 3 bioscopen,
nou ja... en belanden bij de winkeltjes. Zonder schroom wordt afgedongen en verschaffen de jongens en meisjes de nodige souvenirs voor het thuisfront. Dave koopt een mooie ‘hammerhead in silver' en betaald hiervoor USD 15,–. De prijzen zijn wel erg flexibel. De hamerhaai die in de eerste winkel 15 dollar kostte moet in de laatste winkel 30 dollar opbrengen. Een opmerking onzerzijds doet het genadeloze bijltje van inflatie vallen en ja hoor.., ook hier betalen we uiteindelijk slechts 15 dollar. En nu denken wij dat we het er goed van af hebben gebracht.
Om zes uur ‘s avonds moeten alle vreemdelingen van het eiland af zijn. Een beetje mopperend vertrekken we naar de Dhoni die ons weer terug brengt naar de Moonimaa.
Ruud besluit voor de geinteresseerden het verhaal van de Ravesteyn te vertellen. Diegenen die zich hiervoor interesseren kunnen dit verhaal het beste nalezen in het prachtige boek over de Malediven van Tim Godfrey. Wat je natuurlijk ook kunt doen is een safari maken op de Moonimaa en het met eigen oren aanhoren.
Lekker eten, kletsen en dan slapen. Nou ja... Dave vroeg al of er gesnurkt werd. Ja hoor Dave er wordt gesnurkt. Desondanks voegen Dave, Herman en Rob zich bij de dek slapers. Lang gaat dit niet goed. Blijkbaar kan Dave er niet meer tegen en vertrekt al gedurende de nacht weer onderdeks. Hieruit kunnen we een wijze les maken: "Als je wilt slapen moet je niet
naast Very liggen".
Alex vist nog steeds. Hij vangt een Barracuda. Weliswaar niet groot maar toch indrukwekkend. De grotere versies geven wel een paar keer beet maar bijten dan toch al snel de lijnen (hij had er vier op zitten) door. Zoals al eerder weet hij niet van ophouden. Dit wordt weer nachtwerk.
Morgen moeten we vroeg uit de veren. We gaan naar Hammerhead point.
Dag 4
Zaterdag 17 Oktober 1998
Om 05.00 uur gaat de wekker. De jongens aan dek zijn natuurlijk als eerste op. De anderen worden met de nodige leedvermaak uit de veren getrommeld en verzamelen zich aan dek. De bemanning is zijn geld waard. Kijk eens aan.. De dampende koffie komt ons al tegemoet en we genieten van de zoute crackers die erbij geserveerd worden. Lang duurt het niet. We stappen in de Dhoni en gaan, bijna zingend, naar de haaien. Tijdens de briefing van de duik wordt ons duidelijk dat we geacht worden af te dalen naar circa 30 meter en daar te wachten op het verschijnen van de Hamerhaaien. Oei. Dit komt mij bekend voor. Een aantal malen in het verleden zijn dergelijke verordeningen uitgereikt en liep het hele circus op niets uit. Ons
wordt verzekerd, zonder garantie natuurlijk, dat ze ervan weten en dus...
Duik 6
Plaats: Rasdhoo Madivaru
Diepte: 31 meter
Duur: 59 minuten
Het zicht is uitstekend. We dalen af in het diepe blauw. Met z'n elven hangen we op 31 meter en kijken om ons heen. De zon komt op. Het diepe blauw wordt langzaam lichter. Het zicht steeds beter. We wachten op onze date. Het wordt een blind date. Het wordt een blauwtje lopen. Njente, Nada, geen Hamerhaaien. Wat een klotevakantie. Komen we helemaal voor die
beesten naar de Malediven, trotseren het personeel van Air .... en dan komen ze niet. Nadat elke computer het deco-signaal heeft gegeven besluiten we toch maar aan de terugtocht te beginnen. Tijdens de terugtocht blijken we nog maar met tien duikers over te zijn. Speurend om ons heen zien we een eenzame duiker afdalen naar ongekende diepten. Hand voor zich uit, zeker voor het geval er tegenverkeer is, zie we hem naar een spleet in een koraalwand gaan en er geinteresseerd in kijken. ‘Is it me you are looking for?'.
Het ontbreken van buddy-afspraken laat hier ook weer een duidelijk spoor achter. Alex heeft bijna iedereen wel als buddy. Hij zwemt als een jonge hond van hot naar haar. Enthousiasme straalt er letterlijk van af. Deze jongen geniet van elke minuut die hij onder water doorbrengt. Frank verliest in de tussentijd zijn fles, gelukkig is deze nog gezekerd door de automaat die in
zijn mond zit, en zoals het hoort zwemt zijn buddy gewoon door.
Aan het einde van de duik, de deco is lang genoeg, zien sommigen nog een schildpad, wordt nog een prachtige anemoon met bewoners gefotografeerd en verzamelen de duikers zich ten slotte om in de Dhoni te klimmen. He... aan het einde van de duik wordt dan toch nog een ‘Hammerhead' gezien. Jammer dat er een dieselmotot in zat.
Terug aan boord blijkt de duikcomputer van Marcel naar de Malediven. Na een grondige servicebeurt, nog uitgevoerd net voor hij op vakantie vertrok voor de somma van fl. 75 gulden met inbegrip van een nieuwe batterij, heeft deze het net vier duiken uitgehouden. Onze technicien opent het ding vakkundig en laat iedereen zien dat dit zeker niet zijn werk is. Zoals het uitziet is er niets mee gedaan, qua service dan.
Het wordt saai maar we gaan alweer aan het ontbijt. Vandaag komen we er achter dat we ook eieren kunnen bestellen. We gaan varen. De jongens gaan weer vissen. De anderen slapen, zonnen, lezen, schrijven het verslag of doen gewoon helemaal niets. We gaan op weg naar de Ravesteyn.
Duik 7
Plaats: Ravesteyn Noord Ari atoll
Diepte: tussen 3 en 28 meter
Duur: 40 minuten
De Dhoni brengt ons naar de Ravesteyn. In ieder geval dat wat er van over is. Latiff, de kapitein van de Dhoni, heeft moeite het anker te lokaliseren. We varen heel kort op het buitenrif en de branding is niet misselijk. Na ongeveer 10 minuten zoeken besluit Ruud over boord te gaan om het anker onder water te lokaliseren. Verdomme wat stelt hij ons teleur. Hij vindt
het... Eenmaal over boord blijkt het anker op 3 meter te liggen. De deining is, gezien de branding, geen pretje om in te blijven. Hoewel van ons wordt verwacht dat we in de zandkanalen van het rif naar overblijfselen van de Ravesteyn gaan zoeken blijkt slechts een deel van de groep aan de verwachting te voldoen. Het grootste deel zoekt diepere wateren op. Uitzwemmend over het rif komen we op 28 meter terecht en zien prachtige murenen, baarzen en anemonen. Een grote Soldaatvis samen met Baarzen bij elkaar onder een overhang vormen een prachtig plaatje. Alex ziet veel. Hij heeft een goed oog voor verborgen zaken. Moet ook wel. Hij legt minstens twee maal de afstand af onder water als de anderen.
Terug aan de oppervlakte zien de rugvinnen. Haaien? Nee het blijken Marlijnen te zijn. Deze variant wordt hier ‘Sailfish' genoemd. De rugvin is in verhouding zeker als zeil te beschouwen. De twee die wij zien komen helaas niet kortbij. Teleurgesteld klimmen we aan boord van de Dhoni. Daar komen we erachter dat de beide Marlijnen nog een compagnon
hadden. Deze ligt in vol ornaat aan boord van de Dhoni. Monsterlijk. Dat wordt smullen. En dan te bedenken dat we niet gezien hebben hoe hij is gevangen. Alex probeert nog even Rob in de maling te nemen. Rob tuint er volledig in en verdient met zijn reactie de nodige pluspunten. Alex ook, maar dan voor zijn eerlijkheid.
Ruud, Rob en Carien, die de hele duik in de zandkanalen hebben gewroet, komen erg kort bij de branding boven. Latiff vertikt het om ze zo kort bij de branding op te halen. Er zit niets anders op als naar de boot zwemmen heren en dame.
Het houdt niet op. Aangezien de dag wel heel erg vroeg is begonnen wordt de derde duik van de dag al om 14.45 gemaakt. De tussentijd kan net. Och wat maakt het uit. De computers lossen het probleem wel op.
Tijdens de briefing wordt duidelijk dat we een duik gaan maken op een plaats die uitsluitend voor zeer ervaren duikers geschikt is. Juist. Daar horen wij thuis.
Duik 8
Plaats: Ali Thila
Diepte: 30 meter
Duur: 37 minuten
De Thila is klein en heeft zijn top op 15 meter, aflopend naar een 30 meter. De stroming is geheel zoals de kapitein heeft aangegeven behoorlijk. Ruud besluit een lijn te leggen. Hiervoor neemt hij de ankerlijn en daalt af naar de Thila. De bedoeling zal zijn dat we gezamelijk zo snel mogelijk afdalen naar de Thila-top, langs de lijn. Ik weet het niet zeker. Moet toch eens beter gaan luisteren. Eenmaal over boord en in het water blijkt de stroming fors. We hebben toch al wat gevoeld maar dit is bijzonder. Jammer genoed kunnen we hier geen driftduik maken. De Thila is de plaats waar we moeten zijn en blijven.
Op de thila zien we fantastisch mooie maar vooral grote Yellowtales, Baarzen en Murenes. We zwemmen door een doorgang gevuld met kleine, jonge vis. Herman blijft iets achter. De reden blijkt later een nogal fikse beet van een Murene. Door de stroming ter plekke worden we genoodzaakt ons vast te grijpen aan het koraal. Gelijk de eerste keer dat hij zich vastgrijpt
bijt een Murene in zijn hand. Tja Herman je moet niet overal je hand in steken zonder eerst te kijken. Je kunt natuurlijk discussieren wie hier dom is geweest Herman of de Murene. Een goed advies voor alle toekomstige duikers: Luister naar de duikleider! Very die zonder pak duikt haalt door de drukte om hem heen zijn been open aan prachtig groen koraal. Gelukkig
niet het been waar Henk hem heeft geraakt.Als we terug gaan blijkt er geen ankerlijn meer te liggen. Vreemd.. We zouden toch ook aan de ankerlijn weer opstijgen ? Het blijkt dat Marjolein en Marcel kortdurend afwezig waren. Ruud begreep uit de handsignalen dat ze waren opgestegen. Besluitvaardig heeft hij direct de lijn losgemaakt zodat de Dhoni de twee kan oppikken. Clevere boy die duikleider van ons.
Terug aan boord gaan we over tot de orde van de dag. Dat heet. Bij de vakanties die de auteur van dit stuk normaal maakt is het onderwerp van gesprek na een halve dag al seks. Deze groep heeft er vier dagen voor nodig gehad. Toch een vertrouwd gevoel.
We eten Sailfish. Heerlijk. Stevig als kippenvlees, mals als biefstuk en heel lekker. De Moonimaa ligt kort bij een toeristen eiland. De meesten van ons willen maar wat graag even aan land. Zogenaamd om het thuisfront even te laten weten dat alles goed gaat. Frank is iets directer Hij interesseert zich alleen voor liefst op huwelijksreis zijnde, loslopende, gewillige vrouwen. De domper is dat de Dhoni niet in staat is de kade te bereiken. Ruud neemt contact op met de duikbasis en regelt een afhaaldienst vanaf het eiland. Terloops wordt ons medegedeeld dat er nog bezoekers komen. En komen doen ze. Vreemd wat een paar dagen op zee al met mannen kan doen. Nu moet ik zeggen dat het niet bepaald rommel was wat aan boord kwam. Vervelend dat er ook weer van die bezitterige mannen bij zijn. Zover als ik begrepen heb was het vroeger in de VOC tijd gewoonte dat de aanwezige vrouwen op zo'n eiland gedeeld, of zelfs aangeboden werden. Niet goed geregeld Ruud.
Met behoorlijk gestegen testosteron spiegels in ons bloed worden we aan land gezet. Leuk eiland. De discomuziek dreunt ons al tegemoet. Rustgevend behoort het hier te zijn. Pokke herrie is het.
Vriendelijk zijn ze er wel. We worden bijna uitgenodigd in het kantoor van het resort te komen telefoneren. Hier treffen we een modern communicatie centrum aan met alles wat een eenzaam mens nodig heeft om met zijn geliefden in contact te treden. Rob, die al voorinformatie had van Ruud, heeft voor de kleintjes een prachtige tekening gemaakt met alles wat we tot nog toe gezien hebben.
Het bellen gaat zoals gewoonlijk weer fantastisch. Very heeft zijn vrouw een GSM toestel gegeven met het doel haar daar altijd op te kunnen bereiken. Mooi niet dus. Uit frustratie belt hij zijn Pa en doet verslag van de reis tot nu toe. Carien weet haar nieuwe telefoonnummer niet. Faxen, bellen het helpt niet als je in de week dat je weggaat een ISDN nummer laat activeren. Jammer Carien. Dave heeft het meeste geluk. Hij krijgt zijn geliefde direct aan de lijn. Dat moet snor zitten.
Hoewel we onze uiterste best doen kunnen we het gesprek maar moeilijk volgen. De kleur op zijn wangen vertelt boekdelen.
Het is sneu. Rob heeft zo zijn best gedaan om iets moois naar Noor en de kinderen te faxen. Als hij nog meer pluspunten wil verzamelen door haar persoonlijk van ons lot op de hoogte te brengen neemt ze niet op. Nou blijkt het nadeel pas van een voicemail. De telefoon wordt aangenomen, je hoort je eigen stem, je fluistert een aantal lieve woordjes, net te hard want
iedereen luistert mee, en moet daarvoor 17 dollar betalen.
Ruud raakt iets gefrustreerd. Hij laat doorschemeren dat men niet goed naar hem luistert. Nou dat is niet geheel waar. Meestal heeft hij ieders ononderbroken attentie voor ongeveer 2 seconden. Daarna wordt het weliswaar een janboel maar of je dat nu de groep moet verwijten? Vooral de briefing tijdens de maaltijd is bar. Als het ooit lukt ga ik op zoek naar een theorie met de daarbij behorende bewijzen dat het wrak niet de Ravesteyn kan zijn. De bemanning is op het eiland. Hadden we kunnen weten.
Het wordt tijd om te gaan slapen. Zoals later zal blijken wordt het de laatste nacht in de luwte.
De dekhengsten zoeken hun plaatsje op en genieten nog kort van de prachtige sterrenhemel.
Wat een luxe. Het hele heelal alleen voor ons.
Pas als je van huis weg bent dringt echt goed tot je door wat je achtergelaten hebt.
Dag 5
Zondag 18 oktober 1998
De briefing vindt tijdens het ontbijt plaats. Slobberend aan de koffie, knabbelend van de overheerlijke toast wordt ons verteld dat we gaan duiken op Maalhos Thila en wel in het kanaal aan de oost- of westzijde. Er wordt sterke stroming verwacht.
Duik 9
Plaats: Maalhos Thila Zuid Ari atoll
Diepte: 31 meter
Duur: 32 minuten
Sterk is ie, de stroming dan. De afdaling verloopt zeer gedisciplineerd, volgens Ruud. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat het nu toch eindelijk een zooitje wordt. Afzettend tegen de statistieken van vorige duiksafari's volkomen normaal. Ruud zal bedoeld hebben dat we allemaal onder water zijn. Tot daar gaat het goed. Nu nog naar de Thila.
Voor ons ontvouwen zich prachtige overhangs gevuld met rood, wit en blauw. Nee niet de Nederlandse vlag. Puur koraal, een lust voor het oog. De vloer is begroeid met mooie grote gorgonen. Tussen dit alles zwemmen grote en veel Yellowtale Snappers, Wimpelvissen en Baarzen. Ik had al gezegd dat de stroming sterk was maar me niet gerealiseerd dat hierdoor de
duik weleens snel zou gaan. Voor we er eigenlijk zin in hadden waren we al op onze eindbestemming. Net op tijd om een (echt)paar vijlvissen te kunnen bewonderen. Ruud ziet haaien. Wij niet. Zullen wel Indianenverhaaien zijn geweest.
De top van het plateau ligt op 15 meter. We beginnen aan de vrije opstijging en maken onze veiligheid stop op 3 meter. En ja hoor het wordt saai. De Dhoni is er ook.
Terug aan dek van de Moonimaa genieten we weer van de koffie, de thee en de snacks. Over snacks gesproken. Heerlijke stukje kokos gecombineerd met gedroogde, gezouten vis. Lang staat het niet op tafel. Toch iets langer dan Very in zijn stoel zit. Met de nodige overtuiging zakt hij door de, overigens uitstekende, tuinstoel. We wisten het. Dat wordt de rest van de
vakantie op de Dhoni blijven. Moeten ze de stoelen ook maar gebruiken waar ze voor gemaakt zijn... zitten in de tuin.
Vraag niet hoe we het redden maar de intervaltijd naar de tweede duik wordt overbrugd.
Duik 10
Plaats: Pannettone Zuid Ari Atoll
Diepte: 33 meter
Duur: 32 minuten
De duikstek ligt in het kanaal. Stroming dus. Zover zo goed. De briefing voor de tweede duik van de dag wordt tijdens de lunch gegeven die weer tijdens de tocht naar de tweede duikstek over ons uit wordt gestort. Kortom het kan dus flink stromen, of niet. Tevens is het mogelijk dat we wit-punt rifhaaien gaan terugzien, of niet. Vaak worden hier Manta's gezien, vaak ook
niet. Dit doet me denken aan een aflevering van Sesamstraat. De weerman in de aflevering moet wel erg slechte ervaringen hebben gehad met de voorspelling. ‘Het weer morgen is droog en zonnig behalve natuurlijk als het bewolkt is en regent.
In de briefing wordt duidelijk dat we aan de rand van een zandbank duiken. Een welgemeend advies van onze duikleider is dat we de zandbank goed in de gaten moeten houden. We duiken hier wel voor het moois wat zich op of in het rif bevindt maar het spectaculaire is vaak op de zandvlakte te bewonderen. Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig niet?
De duikplaats wordt bereikt en we staan klaar om bij het signaal te water te gaan. De duikleider communiceert met Latiff, onze Dhoni kapitein, en het begint er nu toch wel erg sterk op te lijken dat onze begeleider in het ootje wordt genomen door de Maldivische bemanning.
Uiteindelijk mogen we overboord en springen natuurlijk onorthodox in de stromende massa. Leker gevoel als je weet dat de Dhoni met je meedrijft. Geen omkijken naar. Goed dat de jongens aan boord al vaak hebben kunnen oefenen. We bevinden ons op het rifplateau met aan de rechterzijde de zandplaat. We zien fantastisch mooie inhammen in het rif, begroeid met grote, rijk gekleurde gorgonen. Onvoorstelbaar veel en grote vis is aanwezig. Gelukkig heeft Ruud de groep weer in twee kleinere groepen gesplitst (zoals alle duiken vooraf) en weet weer niemand in welke groep hij zit en wie bij hem hoort. Zelfs deze indeling wordt door bijna de gehele groep genegeerd als we een school tonijnen zien op de zandplaat. Ze zwemmen tegen de stroom in en lijken nauwelijks te bewegen. De voorganger van deze groep is minstens (en dat na correctie) 1 meter groot.
Toegegeven de anderen zijn kleiner maar daarvoor met veel. Om het beeld te vervolmaken zwemt er nog een witpunt rifhaai voorbij. De tonijnen zijn bijzonder mooi en daarom zwemt het grootste deel van de groep de zandplaat op. De achtergebleven groep(en) Ruud en Henk, Carien en Marjolein besluiten daarop dat ze niet meer bij ons willen horen en maken apart de duik af.
Marcel bereikt op 25 meter diepte al 50 bar. Aangezien ook de anderen niet ver meer van de reserve afzitten besluiten we de duik maar te beeindigen. Geluk gehad Marcel. Wat zou er zijn gebeurd als wij allemaal nog 100 bar hadden gehad? Goed, we stijgen op naar de veiligheids stop en komen als eersten aan de oppervlakte. Aansluitend zien we de beide dames op korte
afstand van ons boven komen. Netjes gedaan dames! De eerste vraag van Marjolein is of Marcel ook boven is gekomen. Wat zie ik daar nu? Marjolein kijkt lichtelijk bedrukt of opgelucht?
En ja hoor daar komt groep drie boven water. Ruud en Henk, beide instructeurs maar voor wie?
Aan boord krijgen we de mededeling dat de dames en heren al 4000 liter zoet water hebben verbruikt. Hmm zeker wat vaak de tanden gepoetst. Er wordt koers genomen op Mandhoo. Dit Maldivisch eiland zal voor onze nieuwe water voorraad zorgen. We worden al gewaarschuwd. Het water is niet van dezelfde kwaliteit als de vorige lading. Goed dus daar komen we wel een
maand mee uit. Het water stinkt. Zwavel noemen ze dat. Geen vulkaan in zicht maar stinken alsof je er in zit. Gelukkig zitten we op zee en staan de ramen standaard open. De aanvankelijke blikken op elkaar zijn niet terecht. Luisteren jongens dan had je geweten dat het water stinkt.
De tijd wordt gedood met snorkelen en het maken van een wandeling(etje). Groot zijn ze niet die eilanden. Geen wonder dat je nog nooit van een Maldivische duurloper hebt gehoord. De bemanning heeft een verassing voor ons. We krijgen vanavond een barbeque. Nee geen echte barbeque. We eten op het strand. Om het gemis van knetterend vlees toch enigszins te compenseren steekt de bemanning het halve eiland in de fik. Hadden zij wel zin in het echte werk? Gezien het vele werk worden we al gewaarschuwd dat het eten iets later plaatsvindt. Dit kan natuurlijk niet. We verslinden de nog aanwezige hartige hapjes uit Nederland, de kaas dus, de pindas en de zoute drop. Het lijkt wel een wedstrijd. Goed dat mijn zoon dit niet ziet.
Om het tempo van Ruud bij te kunnen houden moeten je vullingen van prima kwaliteit zijn.
Als je hem ooit een jaarvoorraad wilt sturen denk dan maar eens aan een container.
De bemanning heeft veel moeite gedaan om het strand een huislijk tintje te geven. De eetkamer is omringd met vuurpotten en we schrijden door een palmhaag het restaurant binnen. Daar worden we aan een zandtafel uitgenodigd, een verhoging in een uitgegraven kuil, om plaats te nemen. Palmbladeren vormen het tafelkleed en heerlijke dingen staan uitgestald op ons te wachten. Heerlijke Sailfish, eieren, gepofte aardappelen, worstjes en pasta vullen de uitgehongerde duikers. Dan begint het. Ze steken verdomme het halve eiland in de fik. Na een flinke dosis slap geouwehoer keren we via de zodiak weer terug aan boord. Gek eigenlijk. We zijn allemaal duikers maar als we natte voeten dreigen te krijgen worden we allemaal lichtelijk
bezorgd.
Einde van de vijfde dag. Het gaat, zoals met alle goede dingen in het leven, weer veel te snel.
Dag 6
Maandag 19 oktober 1998
Om 03.00 uur ‘s morgens is er dan eindelijk gerechtigheid. Hebben de anderen onderdek de nodige zweetdruppels gelaten dit keer krijgen de jongens aan dek het voor de kiezen. Welgeteld 3 druppels regen zijn voldoende om hen in gezwinde spoed onder het zonnedek te krijgen. De wind is flink toegenomen. De regen houdt snel op, de wind blijft.
Om 07.30 uur vertrekt de Muni Express richting nieuwe duikplaats. Wij volgen snel. Op open zee is er na 2 uur durende vaart een ontmoeting met de Dhoni. We zijn aangekomen op Fish Head in het Noord Ari Atoll. Dan blijkt dat we een ontmoeting met het zusterschip van de Moonimaa hebben. Als de beschrijving van de Moonimaa al groots genoemd kan worden kunnen we met het beschrijven van de Modhumaa alleen nog maar superlatieven gebruiken. Ook deze boot is groot, mooi en zeer luxe. Alles is iets groter behalve het schaduwgedeelte onder het zonnedek. Daar troosten we ons dan maar mee.
Duik 11
Plaats: Fish Head Noord Ari Atoll
Diepte: 29 meter
Duur: 50 minuten
Ruud besluit een lijn te leggen naar de top van de Thila. Lekker veilig zo alleen in het water, flinke stroming en liefst nog weinig zicht. Raar toch dat de veiligheid voorschriften alleen maar voor gewone duikers gelden. Ik kan me nog wel herinneren dat ook instructeurs met de wet van Daffy te maken krijgen. Daffy? Die zegt ‘Murphy is een optimist'.
Het gaat goed. We dalen af langs de lijn en nemen, tegen de stroming, koers naar de punt van de Thila. Tijdens deze korte tocht zien we al de eerste grijze rifhaai die met een jaloersmakend gemak tegen de stroom met ons mee zwemt. Hij begeleid ons naar zijn broers en zusters die in grote getale gekomen zijn on ons te bewonderen. Op 15 meter diepte bevindt zich een prachtig plateau, uitermate geschikt om naast elkaar, en dus doen we dat ook, te liggen en het moois te bewonderen. Herman ligt iets dieper. Hij ligt een metertje of 4 van de groep verwijderd en bewonderd een prachtig exemplaar die voor hem zwemt. Wat hij niet ziet is een nog mooier exemplaar naast hem. Aangeslopen uit de achtergrond heeft deze broeder Herman genaderd
tot op minstens een meter afstand. Ik kan het me verbeelden maar ruikt deze jongen nu echt aan het achterwerk van Herman?. Wij mensen moeten wel een zesde zintuig bezitten. Herman draait plotseling zijn hoofd naar links en schrikt zich een hoedje. Aan de bellenbaan te zien een behoorlijk hoedje. Het duurt dan ook niet lang of Herman voegt zich bij de groep op het
plateau. Frank en Very maken gelijk van de gelegenheid gebruik en nemen de oude plaats van Herman in.
Moeilijk om exact te schatten maar een voorzichtige schatting brengt het aantal grijze rifhaaien op zeker negen. Het klinkt decadent maar als je 30 minuten naar de grijze rifhaaien kijkt verlies je toch ietwat interesse. Er zwemt nog zoveel moois. Een Napoleon, en geen kleintje, is onze duikers van achter genaderd en ligt tussen het groepje naar het spektakel voor ons te kijken. Niemand ziet hem. Pas als hij verder zwemt en in het gezichtsveld van de duikers komt wordt hij bewonderd. Hij heeft echter lang genoeg gewacht op de eieren en besluit dat het tijd is een andere stek te zoeken. Wellicht is daar een minder strenge duikleider. Bij het beëindigen van de duik, op de terugweg naar de door Ruud gelegde lijn, zien Very en Frank Henk en Alex voorbij zwemmen. Omdat we de rest van de groep niet zien en de ankerlijn ook niet wordt waargenomen zwemmen de beide heren achter Henk aan en merken na een korte tocht dat ze weer op de punt van het rif zijn. Oei. Dat was niet de bedoeling. Het misverstand is snel opgelost en we keren terug naar de ontmoetingsplaats. De veiligheidsstop wordt aan de lijn gemaakt en we beëindigen een prima duik.
De Moonimaa vertrekt en zet koers richting Halaveli in het Noord Ari Atoll. Het ligt in de planning dat we vanmiddag een duik maken op het wrak van de Razza. Dit is een oude kustvaarder, 38 meter lengte, die in 1991 tot zinken is gebracht door de lokale duikschool.
De Muni Express brengt ons direct naar de goede plaats. Niet zo moeilijk als er al drie andere Dhoni's liggen die op dezelfde plek duiken. Het wordt hier druk.
Duik 12
Plaats: Halaveli wrak Noord Ari Atoll
Diepte: 28 meter
Duur: 50 minuten
We besluiten als 1 groep af te dalen en zijn dus direct Alex en Carien kwijt. Ook weer eens iets anders. Ons oog valt op duikers, duikers en nog eens duikers. Hier moet het nog erg veranderen wil het nog iets worden. En meteen keert het tij. Een prachtige Stekelrog, spanwijdte zeker 1.80 meter, doorkruist het beeld. Achtervolgd door meerdere duikers, ha die Alex en Carien, vervolgt de rog onverstoorbaar zijn weg en geeft ons stuntelaars een lesje in sierlijkheid en efficiëntie. De schoonheid is zo mak dat het Very lukt in verschillende posities te fotograferen en het beest te aaien. ‘Wow, who needs a woman'.
In het wrak wonen twee grijze Murenes. De kleine is een normaal formaat, de grote is een kanjer. De grote verrast ons door uit een opening van de voormalige kapiteinshut te komen, tussen ons door te zwemmen en achteromkijkend in het mangat te verdwijnen. Tien seconden later komt hij weer naar buiten en kijkt ons aan alsof hij wil zeggen: En?
Onze onverschrokken duikleider zwaait met zijn hand dicht bij de kop van het beest en constateert tevreden dat de Murene hem heeft opgemerkt. Ik hoor hem nog zeggen dat we vooral niets mogen aanraken vooral niet de Murenes. Herman die het toch probeerde heeft ons laatste restje twijfel weggehaald. En nu zien we dan het onmogelijke. Ruud Paesie, beschermheer van alles wat leeft in, op en rond de Malediven, kriebelt de kanjer achter de oren. Hoezo gevaarlijk. Het lijkt wel een grote kat, vreemd maar wel lekker. We besluiten het maar niet na te doen. De herinnering aan wat met Herman is gebeurd doet ons enige voorzichtigheid in acht nemen.
Bij de voorplecht zien we de kleine uitvoering. Hij ligt op de katrol waar de ankerlijn normaal overheen loopt. Hij houdt de wacht, of knipt de kaartjes. Tijdens dit alles zien we met grote regelmaat de Stekelrog langskomen. Mooie duikstek.
Ruud zwemt met ons mee naar het rif. Hier maken we onze veiligheidsstop. Plots realiseren we ons dat we al eerder dit bedroefde gevoel hebben gehad. Het is het rif. De aanblik ervan roept tranen op. Door de hoge watertemperatuur is de koraalpoliep gedood. Het rif is tussen de 15 meter en de oppervlakte in een deplorabele staat. Vissen genoeg maar toch..
Dit verschijnsel blijkt in zeer veel riffen langs de evenaar voor te komen. Het verschijnsel Coral Bleeching is uiteindelijk veroorzaakt door El Ninjo en baart grote zorgen. Na dit met eigen ogen te hebben aanschouwd kunnen we alleen maar toestemmen. We maken maar snel een einde aan de duik. We maken hier nog de nachtduik, leuk vooruitzicht.
Een paar uurtjes later treden de zes echte duikers aan voor de nachtduik. De Dhoni brengt ons naar het rif.
Duik 13
Plaats: Halavele housereef Noord Ari Atoll
Diepte: 23 meter
Duur: 35 minuten
Gewapend met lampen die een 747 naar beneden kunnen brengen dalen we af. We hebben niet al te hoge verwachtingen gezien de toestand van het rif. Met het rif aan de rechterzijde, en nu maar hopen dat Latiffe dat ook doet, vallen we op een prachtige poetsgarnaal. Ernaast zien we een aantal glasgarnalen in hun holletje. Met hun rode reflectie-oogjes kruipen ze verschrikt weg als het volle geweld van de lampen op hun valt.
Een licht grijze Murene ligt op tafelkoraal en laat zich aan alle kanten bewonderen. Met een chagrijnige blik draait hij zich om en zoekt rustiger oorden op. Als een vaas met exotische bloemen toont een vederster zijn schoonheid. In tegenstelling tot eerdere ervaringen blijft hij uitgestrekt en krimpt niet in elkaar. Een Potloodegel brengt Rob in de waan dat hij te maken heeft met een kreeftachtige. Een grote Egelvis is door de aandacht de draad helemaal kwijt en zwemt steeds tegen het rif. Mooie Baarzen, Papagaai vissen en honderden anderen hebben in het rif een veilige slaapplaats gevonden.
Plots een kreet, gesmoord weliswaar maar duidelijk afkomstig van Rob. Iedereen wijst naar onder en daar zwemt een grote Stekelrog onder ons door. Misschien dezelfde als vanmiddag maar wat doet het er toe. Hij is prachtig, sierlijk en betoverend tegelijk. We volgen de rog even en zien hem verdwijnen in de nacht.
Het is tijd. Na 35 minuten, conform de afspraak met onze duikleider, wordt de duik beëindigd en brengt de Dhoni ons terug naar onze achtergebleven makkers.
De koffie smaakt. We kletsen nog even en om 10.30 uur is iedereen naar bed. De slijtageslag begint zich af te tekenen. Very is nog de enige die aan dek slaapt. Misschien kan hij korting krijgen. Zijn cabine heeft hij nog niet gebruikt.
Dag 7
Dinsdag 20 oktober 1998
Het is vroeg dag. Alex is al om kwart over vijf aan dek. Very en Ruud worden snel daarna wakker. We bewonderen met z'n drietjes de prachtige zonsopgang. De eerste trip gaat naar Maaya Thila. We genieten nog van de koffie en de crackers voor de duik. De anderen druppelen geleidelijk aan dek. Dikke ogen maar nee, geen slecht humeur. We gaan immers naar de haaien....
Duik 14
Plaats: Maaya Thila Noord Ari Atoll.
Diepte: 31 meter
Duur: 60 minuten
Direct na overboord gaan merken we dat de stroming matig is. We duiken als groep. Bij de mededeling werden alweer de nodige grimassen getrokken maar ja, een goed duikleider geeft niet op.
De afdaling wordt verstoord door de grijze broeders. Raar. Na 1 week Malediven is het al gewoon de grijze rifhaaien te zien. Er komt een moment dat ze storen. Gelukkig nu nog niet. Ze zijn er in aantallen, groot en dichtbij. Het zicht is weliswaar matig maar goed genoeg om de beestjes uit de verte te zien opdoemen. Gedurende de gehele duik begeleiden de grijze rifhaaien ons. Incidenteel wordt het oog getrokken door een witpunt rifhaai. Niets bijzonders maar toch een leuke afwisseling. Als iets decadent klinkt dan is het dit wel. Henks oog valt op een prachtige rog. Het lijkt een masker-pijlstaartrog te zijn maar niet
helemaal. In de boeken is later geen afbeelding van het prachtige beest te vinden. Opvallend is wel dat hij 2 blowholes op zijn kop heeft. Ondanks onze nabijheid laat het beest zich niet storen en gaat zo zijn gang. Hij doet wat roggen gewoon zijn te doen.
De scholen doktersvissen, egelvissen (ja zelfs meerdere tegelijk), soldatenvissen en tonijnen kruisen ons pad. Een zeer grote en bijzonder fraaie makreel zwemt een tijdje met ons mee. Geleidelijk stijgen we op naar het dak van de Thila dat zich op 8 meter diepte bevindt. Daar aangekomen nestelen we ons op het plateau en aanschouwen het mooie dat aan ons voorbij zwemt. Je houdt het niet voor mogelijk. Waarom nog dieper duiken. Op het dak zwemmen de grijze rifhaaien en de witpunt rifhaaien gewoon langs ons.
Een schildpad, de groene, is bezig met enige reconstructie van het rif. Hij trekt behoorlijke stukken koraal uit en doet zich tegoed aan alles wat voor hem eetbaar is. De duikers om hem heen laten hem met rust. Ze kijken en het interesseert hem niets. Na 5 minuten besluit hij toch mar eens adem te gaan halen. Op z'n dooie gemak zwemt hij naar de oppervlakte en komt
doodleuk weer terug waar hij zat. Dat is pas cool.
Sommigen zijn door de lucht heen. De anderen besluiten hun flessen eens goed leeg te maken en blijven op het plateau. Dave, Frank en Very liggen nog steeds op de punt van het plateau als de rust danig wordt verstoord door Rob. Deze heeft geen flessen meer om en besluit het plezier van de anderen eens goed te verpesten. Binnen 5 minuten heeft hij de flessen van de
anderen ook leeg. Er zit niets anders op dan op te stijgen. Alex en Carien snorkelen aan de oppervlakte.
Plots geschreeuw. Een paniekkreet van Carien doet eenieder naar de rand van de boot rennen om daar nog net de rugvin van een Sailfish te aanschouwen. Deze heeft het gemunt op Carien. Hij zet een lijnrechte koers op haar. Carien wil eruit. De anderen willen erin. Rob en Alex proberen achter de marlijn aan te gaan. Geen schijn van kans dus. Al met al een unieke
confrontatie tijdens de laatste duik van deze vakantie.
Het is voorbij. Ons rest nu alleen nog de terugreis naar Male. De vijf uur durende vaart naar Male is anders dan we gewend zijn. De wind steekt op en verdomme, wat een timing, het begint te regenen. Niet lang maar toch genoeg om ons binnen te krijgen. Nu blijkt dat het zonnedek van de Moonimaa geschikt is als trechter. De slangen van de afvoerputten worden
aangesloten op de watertanks om het kostbare hemelwater op te vangen.
De wind maakt de zeegang fors. Ook deze stabiele boot maakt behoorlijke slagen op het water. Niet zo erg als sommigen van ons al eens in Egypte hebben ervaren maar toch. Gelukkig wordt niemand ziek. Stil zijn ze wel maar niet ziek. Misschien toch een slim idee van Franke en Marjolein om voor de oversteek een pilletje te nemen. De kok hebben we niet gezien gedurende de overtocht. Hij toch???
Terug bij Male genieten we van onze laatste lunch aan boord. Als we alles op hebben verschijnen onze twee loze vissers. Niets gevangen, niets te eten. Een harde les voor de jongens.
De aankomst in de ‘New Harbour' van Male gaat met de nodige kunststukjes gepaard. De boot wordt afgemeerd aan andere boten. We liggen ongeveer 3 diep van de kade. Zul je zien na een dik uur afmeren net klaar en dan moet de eerste weg. Gelukkig niet. Als we eenmaal liggen valt ons iets op. Het is hier een pokkeherrie. Vergeleken met de stilte in het Ari Atoll is
het hier een kakofonie aan geluiden. Het blijkt nog feest te zijn ook. Het lijkt erop dat er iets 30 jaar bestaat. De 30 is te lezen, de rest niet. Het podium in de haven doet het ergste vermoeden.
De Moonimaa moet bevoorraad worden. De volgende trip is een duiksafari van 2 weken. De groep is al eerder geweest en bestaat uit een mengelmoes vergelijkbaar met de onze. Omdat Ruud bang is dat we in de weg lopen bij de bevoorrading adviseert hij ons om te gaan winkelen in Male. Zelf ben ik ervan overtuigd dat we dat ook wel zonder zijn advies hadden
gedaan.
We vertrekken als groep richting centrum. Marjolein is gids. Zij is immers al eerder in den vreemde geweest en in het bijzonder in de Malediven. Aan haar richtingsgevoel zal het niet gelegen hebben maar de groep valt net als bij het duiken in ‘no time' uit elkaar. Maar net als bij de duiken vinden we elkaar altijd weer terug. Dit maal bij de lokale pub. We besluiten naar binnen te gaan om een kop koffie te drinken. Het eigenlijke doel van ons bezoek, de lokale horlogeboer, is nog gesloten en de pub is een ideale manier de tijd te doden. Rob, Alex, Dave, Carien, Frank en Very kijken met argwaan naar de prijslijst die aan de muur hangt. Niet alleen zijn de prijzen niet te lezen maar wat je ervoor krijgt is ook een verassing. Alles in de pub is in wanverhouding. De tafels zijn gemaakt voor personen die de twee meter benaderen. De stoelen zijn gemaakt voor personen die niet groter zijn dan anderhalve meter. De aanblik van de kleine Maledivers aan deze reuzetafels werkt enigszins op de lachspieren. Voor elke tafel zijn minstens twee kelners. Aardige mensen die steeds, met de beste bedoelingen, nieuwe
versnaperingen willen brengen. We besluiten ons bij de koffie te houden totdat Rob en Carien op het snuggere idee komen dat ze toch ook wel een snack lusten. Direct worden 3 schalen met verschillende soorten snacks op tafel gezet. Het feit dat er direct water bij werd gezet had ons moeten waarschuwen. De snacks zagen er leuk uit, verschillende vormen met gelijke
inhoud. Dat wil zeggen vis, vis, en vis. Niet zeiken jongens ze smaakten prima en ze waren behoorlijk pittig. het water kwam dus goed van pas.
De anderen blijken niet verloren te zijn. Marjolein komt langs en wordt naar binnen gehaald. Ook zij doet zich tegoed aan de heerlijke versnaperingen van de lokale bevolking. Plots loopt Marcel voorbij. Hij kijkt niet vrolijk. Als we hem binnen roepen steekt hij gelijk van wal, niet tegen ons maar tegen Marjolein. De voortgang van dit gesprek is bekend bij de expeditieleden
en zal niet schriftelijk worden herhaald.
Het is tijd. De jongens willen geld uitgeven. De lokale horlogeboer wordt bestormd en er wordt gehandeld. Carien koopt een mooi duikhorloge voor 118 dollar, dat had ze nog niet. Gek vroeger was dit het eerste uitrustingsstuk dat we kochten, tegenwoordig is dat toch anders. Dave wil hetzelfde horloge maar krijgt niets van de prijs af. We gaan verder op zoek.
Het stikt van de winkeltjes en van de mannen die je het winkeltje in willen lokken. Dave, Frank en Very gaan naar de Benneton winkel. Ook hier hebben ze horloges. Dave handelt zo goed dat de man in de winkel hem het horloge voor 115 dollar wil verkopen als hij de kwitantie van Carien kan laten zien. Alex gaat op zoek naar Carien. Na enige tijd gaat Dave op zoek naar Alex en als dan helemaal niemand meer terugkomt gaan Frank en Very op zoek naar de rest. Het vertrouwde gevoel zoals we dat bij het duiken hadden maakt zich weer van ons meester.
Very en Frank zoeken een t-shirt met een afbeelding van een Hammerhead. Mooi niet dus. T-shirts genoeg maar niet met Hammerheads. De lokale omroep lijkt goed te functioneren. Als we een winkeltje uitkomen staat er een horde kerels te wachten die ons willen meenemen naar hun winkeltjes. Ze zoeken "the big man with the beard" om hem zijn geld af te zetten. We raken de tel kwijt en geven de moed bijna op als we langs een winkeltje komen met daarin prachtige t-shirts met Hammerheads. Gesloten dus. Er staat een telefoonnummer op het raam.
Een vriendelijke buurman belt en krijgt geen gehoor. Jammer geen t-shirt.
Frank krijgt pijn aan zijn voeten. Na 1 week geen schoeisel te hebben gedragen is het lastig lopen op sandalen zonder sokken. Strompelend gaan we een schoenenzaak binnen en vragen de verkoper of hij misschien badslippers heeft voor Frank. De man kijkt naar Franks voeten en barst in schaterlachen uit. Maat 46 gebruiken ze hier als Dhoni.
Terug aan boord blijkt Dave toch zijn klokje te hebben gekregen voor 115 dollar in plaats van de 157 die er eerst voor gevraagd werd. Alex heeft er een gereserveerd voor 120 dollar op de luchthaven.
‘s Avonds wordt na het avondeten de drankrekening opgemaakt. Ruud lacht niet. De bemanning krijgt een tip van 25 dollar per persoon. Uitgeteld is dit toch gauw 250 dollar voor 8 personen. Waarschijnlijk worden ze erg slecht betaald door de baas. Carien geeft het geld prompt aan de verkeerde. Deze heeft het ongeveer 10 seconden in zijn handen als het door de kapitein wordt afgepakt. De ervaringen in dit soort landen leert dat de verdeling net is als het werk dat ze moeten doen. Hoe harder je moet werken hoe minder geld.
Carien heeft ook nog een cadeau voor Henk. Hij zal binnen afzienbare tijd vertrekken naar het Caraïbisch gebied. Niet voor een korte vakantie maar voor langere tijd. Hij heeft het plan een boot te bestellen en daar charters te doen voor duikers. Henk is zichtbaar ontroerd. Sterk spul dat Fishermans Friend he Henk.
Dag 8
Woensdag 21 oktober 1998
We kunnen uitslapen, maar we doen het niet. De meesten hebben de afgelopen avond de spullen schoongemaakt en ingepakt. De bedoeling is dat we om 10.00 uur naar de luchthaven worden gebracht met de Dhoni. Ruud is al heel vroeg weggegaan om nog een aantal zaken te regelen voor de volgende safari.
De spullen worden op de Dhoni gebracht en we wachten op Latiffe. Om 10.30 verschijnt hij.
Als ik me niet vergis heeft hij belangrijke zaken gehad in de stad. Aan de stralende ogen kun je wel raden welke zaken. Vragen doen we het niet maar ieder denkt het zijne.
De Dhoni brengt ons naar de luchthaven en we organiseren wagentjes voor de duiktassen.
Aangekomen bij de vertrekhal worden we door enkele Maledivers met naamplaatjes tegen gehouden met de mededeling dat we nog niet naar binnen kunnen en nog even moeten wachten. Hij zal ons zeggen wanneer we wel naar binnen kunnen. Achteraf blijkt dit een goede truc om ons in de lokale cafetaria iets te laten drinken en eten. De functie van de man is om de reizigers niet langs de lokale goudmijn te laten lopen.
We kopen de tickets voor de luchthavenbelasting en kijken nog even in de winkeltjes. Ruud is ook aanwezig. Zijn vriendin (of ex) komt ook met de vlucht van Air... Zijn humeur is goed. Zou je niet.
We ontmoeten al een duiker vaoor de volgende safari. Hij is met Air Lanka gekomen. We praten even en besluiten dan in te checken. Ja hoor we zijn de laatsten. We staan achter in de rij en er komt niemand meer bij. Klaarblijkelijk werkt de truc van de cafetariabaas niet bij iedereen. Als we dan inchecken horen we dat er geen plaatsen naast elkaar meer vrij zijn. We
worden kris kras door het vliegtuig ingedeeld. Dave, een fervent niet roker krijgt natuurlijk een prominent plaatsje in de rokers afdeling. Met enige tegenzin ruilt Very zijn plaats met Dave.
Eenmaal door de douane wordt het lokale tax-free centrum aangevallen. Alex en Very kopen een mooi klokje voor 120 dollar. Frank koopt een Alladin Pro Air. Had je dat niet beter een week eerder kunnen doen Frank?
Veel tijd hebben we niet. Nog tijdens de aankopen worden we omgeroepen en moeten we naar het vliegtuig. We zoeken onze plaatsen en dan blijkt als de deur dichtgaat dat Very niet alleen roken zit maar ook nog een nood-uitgangstoel heeft gekregen. De overige stoelen naast hem zijn leeg. De logica van vliegen en vooral boeken gaat volledig aan ons voorbij. Direct na het
opstijgen worden de overgebleven plaatsen ingenomen door rokende grote mannen. Gezellig.
De vlucht gaat goed. We hoeven alleen maar te stoppen in Muscat (Oman) en uit te stappen in Amsterdam. Oh ja Dezelfde crew als op de heenweg stapt in Oman. Gezellig. De super-chagrijn is er ook weer. En natuurlijk Ron Brandstichter. Zijn vrouw lijkt me wel aardig. Bewonderen doe ik haar wel, maar ach ik bewonder ook mijn eigen vrouw.
Meer dood als levend komen we in Amsterdam aan. De landing is alles behalve gladjes.
Zijwind en slecht weer roepen bij mij geen goede associaties op. Het gaat goed. We zijn blij eruit te kunnen.
De bagage wordt verzameld. Frank krijgt het benauwd. Hij heeft immers een aangifteplicht voor zijn duikcomputer. Het geheel wordt in zijn handbagage gestopt en op hoop van zegen lopen we door de douane. Mis dus. Niks doorlopen. We worden indringend gevraagd of we iets hebben aan te geven. Hoewel ik de man 2 maal uitdrukkelijk verzeker dat ik niets aan te
geven heb moeten we toch aan de kant. Dit gaat niet goed. Franks bleke kleur die eindelijk iets weg was komt terug.
We moeten de bagage op een band plaatsen en de tassen worden een voor een doorgelicht.
Gelukkig is er elders een klein probleem. De dame die normaal de roentgens bekijkt wordt afgeleid en ziet net niet Franks handtas met die prachtige alladin air doorkomen. Met zweet in de handen maar zeer cool vragen of we nu door mogen. De vrouw kijkt even verstoord en knikt. Wegwezen. 400 piek verdient. Nou maar hopen dat Frank niet bij de eerst volgende
duik de computer in het water laat vallen.
Het is voorbij. Het was een genot. We moeten nog terug naar huis. We nemen afscheid maar niet voor we een reünie hebben afgesproken. We komen in het laatste weekeinde van januari 1999 bij elkaar. Henk en Alex zullen koken. Krijgen we toch nog dropijs met laurier.